Opublikowano 6 lutego, 20247 lutego, 2024 przez Janek — Dodaj komentarz

Liofilizacja owoców i warzyw

Liofilizacja owoców i warzyw: Rewolucja w dodatkach do miodu

W dzisiejszym wpisie zajmiemy się fascynującym procesem liofilizacji, który odgrywa kluczową rolę w produkcji innowacyjnych dodatków do miodu. Liofilizacja to metoda suszenia, która umożliwia zachowanie smaku, koloru i wartości odżywczych owoców i warzyw w sposób niezrównany przez inne techniki. W kontekście dodatków do miodu, liofilizacja otwiera drzwi do tworzenia wyjątkowych i aromatycznych produktów, które mogą wzbogacić doświadczenie smakowe każdego miłośnika miodu.

Czym jest liofilizacja?

Liofilizacja, znana również jako suszenie mrożone, jest procesem, w którym produkt jest zamrożony i następnie odparowany jest jego woda w warunkach próżniowych. Ta zaawansowana technologia zapewnia delikatne usunięcie wody z produktu, zachowując jednocześnie jego strukturę, kształt, aromat i wartość odżywczą. W przypadku owoców i warzyw, liofilizacja pozwala na zachowanie wszystkich cennych składników, takich jak witaminy, minerały i przeciwutleniacze, które mogą być łatwo utracone podczas tradycyjnego suszenia.

Zastosowanie liofilizacji w produkcji dodatków do miodu

Wprowadzenie liofilizowanych owoców i warzyw jako dodatków do miodu otwiera przed producentami szeroki wachlarz możliwości. Dzięki tej technologii, możliwe jest stworzenie różnorodnych kombinacji smakowych i teksturalnych, które mogą zaskoczyć i zadowolić nawet najbardziej wymagających koneserów miodu.

1. Intensywny smak i aromat: Liofilizacja pozwala na zachowanie pełnego smaku i aromatu owoców i warzyw, co czyni je idealnymi składnikami do dodatków do miodu. Bez dodatku konserwantów ani substancji chemicznych, liofilizowane owoce i warzywa zachowują swoje naturalne walory smakowe, nadając miodowi wyjątkowy charakter.

2. Wartość odżywcza: Dzięki delikatnemu procesowi suszenia, liofilizowane owoce i warzywa zachowują większość swoich pierwotnych składników odżywczych. To oznacza, że dodatki do miodu wzbogacone w liofilizowane składniki mogą stanowić nie tylko pyszny, ale i zdrowy element codziennej diety.

3. Atrakcyjny wygląd: Liofilizowane owoce i warzywa zachowują swoje naturalne kolory i kształty, co sprawia, że dodatki do miodu stają się nie tylko smakowitymi, ale również estetycznie przyjemnymi produktami. Kolorowe i kształtne kawałki suszonych owoców i warzyw dodają charakteru każdemu słoikowi miodu.

Popularne liofilizowane dodatki do miodu

1. Liofilizowane jagody: Od soczystych malin po kwaśne borówki, liofilizowane jagody dodają intensywnego smaku i koloru do miodu. Doskonale komponują się zarówno z delikatnymi, jak i gęstymi odmianami miodu, tworząc harmonijną mieszankę smaków.

2. Liofilizowane owoce tropikalne: Mango, ananas, papaja – liofilizowane owoce tropikalne dodają egzotycznego aromatu i słodkości do miodu. Idealne do stosowania w letnich miesiącach, gdy pragniemy odświeżającej dawki egzotyki.

3. Liofilizowane warzywa: Nie tylko owoce mogą być liofilizowane! Warzywa takie jak marchewka, dynia czy burak mogą stanowić interesujące dodatki do miodu, nadając mu nieco wyjątkowego charakteru. Dodatkowo, liofilizowane warzywa dodają też nieco wyjątkowego smaku.

Podsumowanie

Liofilizacja owoców i warzyw to niezwykle ważna technologia w produkcji innowacyjnych dodatków do miodu. Dzięki temu zaawansowanemu procesowi, producenci mogą tworzyć produkty o intensywnym smaku, zachowując jednocześnie ich wartość odżywczą i estetykę. Liofilizowane dodatki do miodu stanowią idealną propozycję dla miłośników naturalnych i wyjątkowych smaków, dodając niepowtarzalny charakter każdemu słoikowi miodu. Odkryj bogactwo smaków liofilizowanych dodatków do miodu i rozkoszuj się ich wyjątkowym smakiem!

Opublikowano 31 stycznia, 20242 lutego, 2024 przez Janek — Dodaj komentarz

Uprawa rzepaku

Charakterystyka uprawy

Uprawa rzepaku odgrywa kluczową rolę w produkcji zarówno miodu rzepakowego, jak i oleju rzepakowego, oferując szereg korzyści zarówno dla rolników, jak i konsumentów. Rozważmy proces uprawy rzepaku, jego znaczenie dla produkcji miodu i oleju, a także korzyści zdrowotne i ekologiczne tych produktów.

Uprawa rzepaku rozpoczyna się od odpowiedniego przygotowania gleby. Rolnicy starają się zapewnić optymalne warunki dla rozwoju rośliny, dbając o odpowiednią wilgotność i skład gleby. Następnie, wysiewa się nasiona rzepaku, często wczesną wiosną, aby umożliwić roślinie odpowiedni czas na wzrost przed nadejściem cieplejszych miesięcy. Ważnym elementem jest także regularne nawadnianie i odżywianie roślin, co pozwala na uzyskanie zdrowych i obfitych plonów.

Podczas wzrostu, rośliny rzepaku przyciągają pszczoły i inne owady zapylające, które zbierają nektar z kwiatów rzepaku, co stanowi surowiec do produkcji miodu. Pszczoły odwiedzają kwiaty rzepaku, zbierając nektar i pyłek, a następnie przenosząc je do uli, gdzie wytwarzają miód rzepakowy. Jest to proces naturalny i niezwykle istotny dla ekosystemu, ponieważ pszczoły pełnią kluczową rolę w zapylaniu roślin, co wpływa na plony wielu gatunków roślin uprawnych.

Po zbiorze roślin rzepaku, następuje proces przetwarzania, który ma na celu uzyskanie oleju rzepakowego. Ziarna rzepaku są tłoczone mechanicznie lub za pomocą ekstrakcji chemicznej, aby wydobyć olej. Proces ten pozwala uzyskać olej o wysokiej jakości, bogaty w zdrowe kwasy tłuszczowe, takie jak kwas oleinowy i kwas linolowy, które są korzystne dla zdrowia serca i ogólnego stanu organizmu.

Produkty z rzepaku

Olej rzepakowy, obok miodu, jest również produktem o wysokiej wartości i wszechstronnym zastosowaniu. Jest powszechnie wykorzystywany w kuchni do smażenia, pieczenia i sałatek ze względu na swój łagodny smak i wysoką zawartość kwasów tłuszczowych omega-3. Ponadto, olej rzepakowy jest bogaty w witaminę E i inne przeciwutleniacze, które przyczyniają się do poprawy zdrowia skóry i włosów.

Zarówno miód rzepakowy, jak i olej rzepakowy, są cenione za swoje właściwości zdrowotne i smakowe. Miód rzepakowy jest naturalnym słodzikiem o łagodnym smaku i licznych korzyściach zdrowotnych, takich jak wsparcie dla układu odpornościowego i łagodzenie objawów infekcji górnych dróg oddechowych. Olej rzepakowy natomiast jest źródłem zdrowych kwasów tłuszczowych i witamin, co sprawia, że jest doskonałym wyborem dla osób dbających o swoje zdrowie i kondycję fizyczną.

Współczesne metody uprawy rzepaku coraz częściej uwzględniają zasady rolnictwa ekologicznego, co przyczynia się do redukcji negatywnego wpływu na środowisko naturalne. Rolnicy stosują organiczne metody uprawy, unikając sztucznych nawozów i pestycydów, co przekłada się na wyższą jakość produktów końcowych oraz korzyści dla środowiska naturalnego.

W rezultacie, uprawa rzepaku odgrywa istotną rolę w produkcji miodu rzepakowego i oleju rzepakowego, oferując konsumentom wysokiej jakości, zdrowe i smaczne produkty. Dzięki odpowiednim praktykom uprawy i przetwarzania, rolnicy mogą zapewnić ciągłość dostaw tych produktów, spełniając potrzeby rynku i konsumentów poszukujących naturalnych i zdrowych alternatyw.

Opublikowano 21 stycznia, 20245 lutego, 2024 przez Janek — Dodaj komentarz

Wrzosowiska i zdrowy miód

Wrzosowiska w Polsce:

Rozmieszczenie geograficzne:

Wrzosowiska występują w Polsce na różnych obszarach, zwłaszcza na niżu, w Sudetach, Beskidach, a także na północy w Puszczy Białowieskiej oraz na wybrzeżu Bałtyku.
W górach można spotkać je na obszarach niższych niż piętro regla, często na stokach o mniejszej żyzności.

Gleby i warunki atmosferyczne:

Gleby wrzosowiskowe w Polsce są zazwyczaj kwasowe i ubogie w składniki odżywcze, co sprzyja rozwojowi roślin charakterystycznych dla tego ekosystemu.
Warunki atmosferyczne, zwłaszcza na niżu, są zróżnicowane, co sprawia, że wrzosowiska mogą występować zarówno na obszarach bardziej suchych, jak i wilgotnych.

Gatunki roślin na wrzosowiskach w Polsce:

Dominującym gatunkiem rośliny na wrzosowiskach w Polsce jest wrzos pospolity (Calluna vulgaris), który zakwita na przełomie lata i jesieni.
Oprócz wrzosu można spotkać inne rośliny wrzosowiskowe, takie jak borówka czarna, wrzośce (Erica spp.), rosiczki, a także charakterystyczne gatunki mchów.

Fauna:

Fauna wrzosowisk w Polsce obejmuje różnorodne gatunki ptaków, takie jak skowronki, trznadle, czy pierwiosnki, które znajdują schronienie w gęstej roślinności.
Na wrzosowiskach można spotkać również gatunki owadów, takie jak pszczoły, motyle i chrząszcze, które odgrywają istotną rolę w zapyleniu roślin.

Ochrona i zagrożenia:

Niektóre obszary wrzosowisk w Polsce są chronione, zwłaszcza te znajdujące się w parkach narodowych, rezerwatach przyrody i obszarach Natura 2000.
Jednak, ze względu na intensywną działalność człowieka, taką jak osuszanie terenów bagiennych czy przekształcanie naturalnych siedlisk, wrzosowiska są zagrożone utratą.

Miodo wrzosowe w Polsce:

Polski miód wrzosowy cieszy się dobrą opinią ze względu na unikalny smak, który zawdzięcza nektarowi zbieranemu z kwiatów wrzosu.
Pszczelarze, zwłaszcza ci z regionów obfitujących w wrzosowiska, zbierają miód wrzosowy, który jest ceniony zarówno ze względu na walory smakowe, jak i potencjalne właściwości zdrowotne.

W Polsce, wrzosowiska pełnią ważną rolę w utrzymaniu różnorodności biologicznej i są istotnym elementem krajobrazu naturalnego. Jednakże, konieczne jest zachowanie ostrożności wobec działań, które mogą zagrażać temu delikatnemu ekosystemowi i jego unikatowej florze i faunie.

Opublikowano 21 stycznia, 2024 przez Janek — Dodaj komentarz

Wosk pszczeli właściwości

wosk pszczeli zapachowy do kominka miód zapach olejek eteryczny gift kraft

Właściwości wosku

Wosk pszczeli to niezwykły produkt naturalny, który od wieków cieszy się popularnością ze względu na swoje różnorodne zastosowania i korzyści zdrowotne. Ten naturalny materiał powstaje w pasiekach dzięki pracowitej pracy pszczół miodnych. Proces produkcji wosku pszczeli jest fascynujący i warto bliżej przyjrzeć się temu, jak to się odbywa.

Wosk pszczeli jest produktem wytwarzanym przez młode pszczoły robotnice. Głównym źródłem surowca do produkcji wosku są gruczoły woskowe, znajdujące się na spodzie ich brzuszków. Proces rozpoczyna się, gdy pszczoła spożywa miodo-nektarową mieszankę, a następnie zaczyna wydzielać wosk przez specjalne gruczoły. Początkowo jest to forma płynna, ale po kontakcie z powietrzem twardnieje, tworząc charakterystyczne płytki woskowe.

Następnie pszczoły wykorzystują te płytki do budowy plastrów w ulu. Proces ten nie tylko pełni funkcję konstrukcyjną, umożliwiając budowę struktury ula, ale także spełnia ważną rolę w życiu społecznym pszczół. Plastry woskowe służą jako miejsce przechowywania miodu, nektaru, a także do wykładania jaj przez matkę pszczelą. Wosk pszczeli pełni więc kluczową rolę w funkcjonowaniu rodzin pszczelich i zachowaniu równowagi w ulu.

wosk zastosowanie

Co jednak sprawia, że wosk pszczeli jest tak ceniony i szeroko wykorzystywany? Przede wszystkim jego naturalne właściwości przynoszą korzyści zarówno w medycynie, kosmetyce, jak i wielu innych dziedzinach.

Jednym z głównych walorów zdrowotnych wosku pszczeli jest jego zdolność do nawilżania i regeneracji skóry. Wosk ten zawiera różnorodne substancje odżywcze, takie jak witaminy, minerały i kwasy tłuszczowe, które wpływają korzystnie na kondycję skóry. Działa on przede wszystkim jako naturalny emolient, zmiękczając i natłuszczając skórę, co sprawia, że staje się ona gładka i elastyczna.

Dodatkowo wosk pszczeli posiada właściwości przeciwzapalne i antybakteryjne co wykorzystuje się w opakowaniach do żywności np owijek woskowych, co czyni go skutecznym środkiem do pielęgnacji skóry podrażnionej czy podatnej na infekcje. Może być stosowany w leczeniu różnych schorzeń skóry, takich jak łuszczyca, egzema czy oparzenia. Ponadto, wosk od pszczół jest bezpieczny dla skóry wrażliwej, co sprawia, że jest doskonałym składnikiem kosmetyków naturalnych.

W medycynie ludowej wosk pszczeli znany jest również ze swoich właściwości przeciwbólowych. Może być stosowany do złagodzenia dolegliwości bólowych związanych z zapaleniem stawów czy mięśni. Wosk pszczeli jest również składnikiem niektórych maści i balsamów stosowanych w terapii fizycznej.

Warto także podkreślić, że wosk od pszczół znajduje zastosowanie w produkcji świec. Świece z wosku pszczelego są cenione za to, że podczas spalania wydzielają delikatny, naturalny zapach miodu. Ponadto, w przeciwieństwie do świec parafinowych, świece pszczele nie wydzielają toksycznych substancji, co sprawia, że są bardziej ekologiczne i przyjazne dla zdrowia.

Podsumowując, wosk pszczeli to niezwykły dar natury o szerokim spektrum zastosowań. Jego produkcja przez pszczółki miodne stanowi nie tylko element funkcjonowania ula, ale również dostarcza nam cenny surowiec o licznych walorach zdrowotnych. Stosując produkty zawierające wosk pszczeli, możemy korzystać z dobrodziejstw natury dla zdrowia i urody, jednocześnie szanując środowisko naturalne.

Opublikowano 14 stycznia, 202416 stycznia, 2024 przez Janek — Dodaj komentarz

Pożytek spadziowy – bogactwo czy problem

Spadź i jej charakterystyka

Niegdyś, kiedy ocena jakości miodu opierała się głównie na jego kolorze, uznawano, że najbardziej atrakcyjne są miody o jasnej barwie. Z kolei te o ciemniejszym zabarwieniu miały mniejszą popularność, co skutkowało niższymi cenami.

Pszczelarze napotykali znaczne trudności w sprzedaży miodu, szczególnie gdy w ich pasiekach pojawiła się większa ilość miodu spadziowego, który ze względu na swoją ciemną barwę był uważany za gorszej jakości. Zmiana nastąpiła, gdy kryteria oceny miodów przeszły ewolucję, uwzględniając badania składu i potencjalnych korzyści zdrowotnych. Pożytek spadziowy i powstałe z niego miody zyskały uznanie i stały się jednymi z najbardziej poszukiwanych produktów pszczelich na rynku, co przełożyło się na ich wyższą cenę w porównaniu do jasnych miodów nektarowych.

Ponadto, podejście pszczelarzy do obecności spadzi w rozkładzie pożytków, z których korzystają pasieki, uległo zmianie. W Polsce drzewa iglaste, takie jak jodły, modrzewie, sosny i świerki, oraz liściaste, takie jak lipy, klony, dęby i buki, stanowią główne źródła spadzi, z którego pszczoły mogą czerpać pożytki. W obszarach Polski południowej i częściowo środkowej, pożytek spadziowy czyli spadź iglasta lub liściasta odgrywa istotną rolę jako główne źródło pożytku dla pszczół. Dzięki naszemu doświadczeniu w pszczelarstwie oferujemy wysoką jakość miodów spadziowych, zgodnych z oczekiwaniami współczesnych konsumentów poszukujących naturalnych i zdrowych produktów pszczelich.

Charakterystyka

Pożytek spadziowy, zwany również „rosą miodową”, to słodka substancja, która pojawia się przede wszystkim latem w postaci kropel na igłach i gałęziach drzew iglastych oraz na liściach niektórych drzew liściastych, takich jak dąb czy lipa. To mieszanka soków roślinnych, wydostających się z uszkodzonych komórek roślinnych spowodowanych przez mszyce, czerwce lub miodówki, a także płynnych odchodów tych owadów.

Spadź stanowi dla pszczół pożądany surowiec, który aktywnie zbierają. Wytworzone z niej miody spadziowe nie tylko wyróżniają się niepowtarzalnym smakiem, ale także posiadają liczne wartości lecznicze.

Pożytki spadziowe nie są regularne, co wymusza na pszczelarzach ciągłe monitorowanie dostępności, uwzględniając wpływ warunków atmosferycznych, stanu rośliny żywicielskiej oraz obecność wrogów naturalnych, takich jak mszyce, czerwce i miodówki.

Pszczelarze, którzy nie mają dostępu do naturalnych pożytków spadziowych, cieszą się komfortową sytuacją, gdyż mogą decydować o wywozie pszczół na ten konkretny pożytek. W przeciwieństwie do nich, ci, którym przypadają obszary z naturalnymi pożytkami spadziowymi, muszą radzić sobie zarówno z korzyściami, jak i trudnościami związanymi z tym zjawiskiem.

Pszczelarze często pojawiają się na scenie, gdy dobry pożytek spadziowy staje się dostępny, a oni osiągają zbiory atrakcyjnego miodu, który nie występuje na obszarach z pożytkami nektarowymi. Jednak korzystanie z tego pożytku ma swoją cenę podczas zimowli, ponieważ okres ten utrzymuje się aż do pierwszych przymrozków, co komplikuje właściwe przygotowanie pszczół do zimowania.

Te wyzwania obejmują także ograniczenia czerwienia matek i trudności z odpowiednim przygotowaniem pszczół do zimowli. Długi okres pożytku uniemożliwia wcześniejsze przeprowadzenie skutecznych zabiegów przeciwko warrozie, co prowadzi do wydłużonego rozwoju pasożytów. To z kolei sprawia, że skuteczne leczenie pszczół przed zimą, aby przygotować pokolenie pszczół, które jest czyste i niepokaleczone przez pasożyty, staje się utrudnione.

Pożytek spadziowy plusy i minusy

W przeszłości uważano, że prowadzenie gospodarki na obszarach spadziowych jest znacznie trudniejsze i generuje liczne problemy. Statystycznie, straty zimowe w pasiekach z obszarów spadziowych wykazywały tendencję do znacznego nasilenia, będąc znacznie wyższe niż w regionach, gdzie późne pożytki spadziowe nie występują.

O wykorzystaniu czasem bardzo obfitych pożytków spadziowych, choć trwających zaledwie kilka dni, decydują pszczoły zbieraczki. Pomimo obecności znacznej ilości mszyc na danym terenie, pszczoła miodna nie od razu przystępuje do zbierania spadzi pochodzącej od nich.

Spadź jest substancją bezwonną i bezbarwną, co sprawia, że nie oddziałuje na narządy zmysłów pszczół, tak jak to ma miejsce w przypadku kwiatów przyciągających pszczoły zapachem i kolorem. Aby pszczoły zainteresowały się spadzią, musi ona znajdować się w zasięgu ich lotu.

Obecność jednoczesnego pożytku nektarowego może nie tylko utrudnić, ale również uniemożliwić zebranie spadzi przez pszczoły. Specyfika pożytków spadziowych wynika z ich nieregularnego występowania i trudności w prognozowaniu okresów ich obfitości.

Z tego powodu gospodarka pasieczna prowadzona w obszarach, gdzie występuje spadź, powinna podlegać innym zasadom niż tradycyjna gospodarka prowadzona w warunkach dostępności pożytku nektarowego.

Spadź, która występuje w czerwcu czy lipcu, nie stanowi zagrożenia dla rodziny pszczelej, ale ta, która pojawia się w sierpniu czy wrześniu, może spowodować zalanie miodem plastrów gniazdowych i ograniczenie możliwości czerwienia matek. Jest to jedna z przyczyn osłabienia rodzin jeszcze przed zakończeniem sezonu spadziowego, co jest szczególnie niekorzystne dla rodzin przygotowujących się do zimowania.

Aby uniknąć zalania plastrów gniazdowych podczas intensywnego spadziowania, konieczne jest wielokrotne pobieranie miodu. Istotne jest także zwrócenie uwagi na pochodzenie spadzi. Spadź pochodząca z modrzewia oraz miód z niej pozyskany bardzo szybko krystalizują, tworząc twardą masę, z której robotnice nie mogą korzystać, nawet latem.

To zjawisko wynika z obecności trójcukru melecytozy, nazwanego od francuskiej nazwy modrzewia: le méléze. Cukier ten występuje we wszystkich miodach spadziowych, ale w miodzie modrzewiowym jest go najwięcej. Gdy spadź modrzewiowa występuje, zaleca się przeprowadzanie miodobrania nawet co trzy dni, aby uniknąć utrudnień związanych z pozostawieniem miodu w komórkach plastra.

Zapraszamy do zapoznania się z naszą ofertą miodów spadziowych, dostępnych w różnorodnych smakach i rodzajach, pochodzących z naszych ekologicznych pasiek. Nasze miody spadziowe są wynikiem starannego procesu produkcji, a ich jakość potwierdzona jest nie tylko tradycyjnymi kryteriami, ale także najnowszymi badaniami laboratoryjnymi. Sprawdź, dlaczego nasze miody spadziowe są liderem na rynku pszczelarskim!

Opublikowano 28 grudnia, 202328 grudnia, 2023 przez Janek — Dodaj komentarz

Wszystko o miodzie

Miód, nazywany również „miłosnym nektarem natury”, jest nie tylko słodkim dodatkiem do potraw, ale także prawdziwym skarbem zdrowia. Jeżeli zastanawiasz się, co sprawia, że miód jest tak wyjątkowy, z pewnością zainteresuje Cię jego niezliczona liczba właściwości zdrowotnych.

Właściwości zdrowotne miodu są szeroko doceniane. Bogactwo enzymów, takich jak diastaza, sprawia, że miód staje się nie tylko słodkim dodatkiem, ale również łatwiej przyswajalnym składnikiem. Dodatkowo, zawartość witamin, takich jak witamina C czy B6, oraz minerałów, w tym żelaza i magnezu, czynią go niezwykle cennym składnikiem diety.

Warto zaznaczyć, że istnieje wiele rodzajów miodu. Mamy miody nektarowe, które zależą od rośliny, z której pochodzi nektar, oraz miody spadziowe, jak miód z iglastej czy liściastej spadzi. W Polsce szczególnie cenione są miody regionalne, nazywane również „polskim nektarem”.

W kuchni, miód znakomicie sprawdza się jako naturalny słodzik. Możesz go używać nie tylko do słodzenia herbaty czy kawy, ale także jako składnik w różnorodnych przepisach kulinarncyh. Próbowaliście kiedyś ciasta z dodatkiem miodu? To prawdziwy rarytas!

Zastanawiałeś się kiedyś, jak miód wpływa na pszczoły? Proces produkcji miodu zaczyna się od zbierania nektaru przez pszczoły miodne, które następnie przerabiają go na miód. To fascynujące, jak skomplikowaną pracę wykonują te małe owady.

Pamiętaj, że polski miód to gwarancja jakości i autentyczności. Lokalni pszczelarze dbają o to, aby miód, który trafia na nasze stoły, był naturalny i pochodził z ekologicznych źródeł. Dlatego warto szukać miody z oznaczeniem pochodzenia.

Wszystko o miodzie to nie tylko hasło albowiem każdy rodzaj miodu ma swoje unikalne właściwości smakowe i aromatyczne. Miód lipowy może zachwycać delikatnym aromatem lipy, podczas gdy miód gryczany ma wyrazisty smak. Nie zapominajmy także o miodach sezonowych, takich jak miod wrzosowy, który znakomicie nadaje się do herbaty czy śniadaniowych naleśników.

Podsumowując, miód to nie tylko produkt spożywczy, ale również eliksir zdrowia. Dbaj o to, aby wybierać wysokiej jakości miody, dostępne zarówno w sklepach, jak i u lokalnych pszczelarzy. Ciesz się ich różnorodnością i korzystaj z dobroczynnych właściwości tego naturalnego daru natury.

Składniki Miodu

Woda: Miód to wodny roztwór cukrów i innych substancji. Woda w miodzie pochodzi z nektaru i ze spadzi. Proces wytwarzania miodu obejmuje odparowywanie wody z nektaru i spadzi przez pszczoły.

W dojrzałym miodzie zawartość wody wynosi od kilkunastu do 20%. Miody o wyższej zawartości wody powinny być pozostawione w ulu do właściwego zagęszczenia. Wyjątkiem jest miód wrzosowy, w którym dopuszcza się większą zawartość wody, do 23%.

Zawartość wody w miodzie wpływa na jego trwałość, hamując rozwój bakterii i grzybów. Mała zawartość wody jest przyczyną wysokiego ciśnienia osmotycznego miodu, uniemożliwiającego rozwijanie się drobnoustrojów.

Cukry: Miód zawiera różne rodzaje cukrów o różnej budowie chemicznej: cukry proste, dwucukry, trójcukry i wielocukry. Średnio około 80% miodu stanowią cukry. Cukry proste, głównie glukoza i fruktoza, pochodzą z nektaru, spadzi i rozkładu skomplikowanych cukrów przez enzymy pszczele.

Miód zawiera także dwucukry, takie jak sacharoza, oraz trójcukry, w tym melecytoza. Wielocukry, głównie dekstryny, są obecne w niewielkich ilościach.

Inne Substancje: Miód bogaty jest w substancje takie jak kwasy organiczne, związki fenolowe, substancje lotne, białka, peptydy, witaminy (szczególnie z grupy B i witamina C), biopierwiastki (takie jak potas, fosfor, magnez, żelazo), 5-hydroksymetylofurfural, a także metale szkodliwe w niewielkich ilościach.

Enzymy: W miodzie znajdziemy różne enzymy, takie jak inwertaza, diastaza, maltaza, fosfataza kwaśna, oksydaza glukozy i lizozym. Te enzymy wpływają na strukturę, aromat i właściwości zdrowotne miodu. Na przykład, inwertaza rozkłada sacharozę na glukozę i fruktozę, a diastaza rozbija skrobię na dekstryny i proste cukry.

Kwasy Organiczne: Miód zawiera różne kwasy organiczne, takie jak kwas cytrynowy, jabłkowy, glukonowy, pirogronowy i bursztynowy. Kwasy te wpływają na kwasowy odczyn miodu.

Substancje Lotne: Substancje lotne nadają miodowi charakterystyczny aromat. Należą do nich alkohole, ketony, aldehydy i estry.

Białka i Peptydy: W miodzie znajdują się substancje białkowe, peptydy i enzymy. Białka pochodzą z surowców roślinnych i organizmów pszczół, a peptydy wpływają na właściwości odżywcze miodu.

Witaminy i Biopierwiastki: Witaminy, takie jak witaminy z grupy B i witamina C, oraz biopierwiastki, m.in. potas, fosfor, magnez, żelazo, są obecne w miodzie w niewielkich ilościach, głównie dzięki zawartości pyłku kwiatowego.

5-hydroksymetylofurfural: To związki powstałe z glukozy w miodzie w kwaśnym środowisku. Ich obecność świadczy o procesach przetwarzania miodu, takich jak podgrzewanie.

Metale Szkodliwe: Miód może zawierać śladowe ilości metali szkodliwych, ale zazwyczaj są one poniżej dopuszczalnych norm. Badania jakości miodu obejmują także kontrolę zawartości metali ciężkich, takich jak ołów, miedź, cynk i arsen.

Warto zaznaczyć, że jakość miodu może zależeć od wielu czynników, takich jak pochodzenie roślin, warunki atmosferyczne i praktyki pszczelarza. Dlatego warto wybierać miody od zaufanych źródeł, by cieszyć się pełnią smaku, aromatu i korzyści zdrowotnych tego naturalnego produktu.

Opublikowano 2 listopada, 202115 grudnia, 2021 przez Janek — Dodaj komentarz

Odmiany miodu, jaki wybrać ?

Odmiany miodu to zawsze ciekawe pytanie jaki miód lubisz: akacjowy, lipowy czy może wielokwiatowy. Odpowiedzi tyle ile gustów, wysłuchaj tego krótkiego fragmentu wywiadu właściciela Pasieki Miód Jana, może on ukierunkuje Twoje decyzje.

Będziemy wdzięczni za wyrażenie opini o takiej formie popularyzacji wiedzy o pszczelarstwie.

Opublikowano 6 kwietnia, 20212 listopada, 2021 przez Janek — Dodaj komentarz

Propolis, jego moc a Covid 19

Propolis, zwany też kitem pszczelim, to mieszanina substancji roślinnych oraz związków produkowanych przez pszczoły. Pod względem chemicznym określany jest jako złożona mieszanina biologicznie aktywnych cząsteczek o właściwościach: przeciwbakteryjnych, przeciwgrzybicznych, przeciwwirusowych oraz przeciwpasożytniczych. Wspomaga układ odpornościowy, działa przeciwzapalnie, ochronnie na wątrobę oraz przeciwnowotworowo.

Jak powstaje propolis

Pszczoły pozyskują z roślin żywiczną wydzielinę, przenoszą do ula i mieszają ze śliną, dzięki czemu substancje roślinne są częściowo rozkładane przez zawarte w niej enzymy. Propolis jest efektem odparowania uzyskanego roztworu i zmieszania go z woskiem. Substancji tej pszczoły używają do obrony przed insektami i mikroorganizmami, a także naprawy ula. Tu upatrywać należy zresztą etymologii słowa: propolis wywodzi się z języka greckiego, gdzie pro oznacza ‘przed’ lub ‘w wejściu”, natomiast polis – ‘społeczność’ lub ‘miasto’, co bezpośrednio odnosi się do podstawowej funkcji substancji, czyli ochrony ula. Kit pszczeli składa się z 50–60 proc. roślinnych substancji żywicznych, 30–40 proc. wosku pszczelego oraz 5–10 proc. olejków eterycznych. W tej bogatej, aktywnej biologicznie mieszaninie występuje ponad 300 bioaktywnych związków chemicznych.

Skład propolisu zależy od roślinności występującej w danym rejonie, a także pory roku oraz gatunku pszczół. Ze względu na pochodzenie substancji żywicznych, właściwości fizyczno-chemiczne czy geograficzne położenie pasieki rozróżniamy wiele rodzajów propolisu, w Brazylii np. opisano 14 [Santos i in., 2020].

Potencjał do wykorzystania

Propolis jest naturalnym produktem, który od wieków używany jest w celu zapobiegania chorobom lub w celu ich leczenia. Ma szeroki zakres działania, zarówno jako środek leczniczy, jak i składnik diety osób, dla których ważny jest zdrowy sposób odżywiania. Z tego powodu znalazł na liście substancji branych pod uwagę pod kątem wspomagania leczenia infekcji wywołanych koronawirusem SARS-CoV-2 (ang. severe acute respiratory syndrome coronavirus 2), powodującym rozwój choroby określanej jako COVID-19 (ang. Coronavirus Disease 2019). Nie bez znaczenia dla wykorzystania propolisu jako środka wspomagającego leczenie pacjentów cierpiących z powodu COVID-19 są: stosunkowo niski koszt produkcji (pozyskiwania), powszechna dostępność, a także fakt, że jego przyjmowanie nie powoduje niepożądanych skutków ubocznych.

Stosowanie bezpiecznych, naturalnych substancji jest szczególnie ważne w zapobieganiu infekcji u osób z chorobami współistniejącymi, a także w leczeniu tych, u których występują łagodne objawy grypopodobne. Propolis kupimy bez recepty, zatem mogą go stosować osoby, które nie muszą, albo nie mają odwagi udać się do przychodni czy szpitala. Należy mieć jednak na uwadze ewentualną reakcję alergiczną, dlatego stosowanie propolisu należy zacząć od niewielkich, próbnych dawek. Wymienione cechy preparatu, w połączeniu z jego skutecznością i łatwością stosowania (można go traktować jako dodatek do spożywanych na co dzień produktów) mogą w znaczący sposób wesprzeć walkę z pandemią wirusa SARS-CoV-2 [Beretta i in., 2020].

Właściwości przeciwwirusowe i odpowiedź układu odpornościowego

Przeciwwirusowe właściwości propolisu zostały udowodnione w wielu pracach naukowych. Badania przeprowadzone na modelach zwierzęcych wskazują, że może on kontrolować przebieg infekcji wirusów grypy, opryszczki i HIV. Przeciwwirusowe działanie propolisu wykazano także w stosunku do wirusów RNA, a więc podobnych do koronawirusa SARS-CoV-2 (materiał genetyczny wirusa SARS-CoV-2 jest zbudowany z cząsteczki RNA) [Beretta i in., 2020].

Propolis działa też przeciwzapalnie i wpływa regulująco na układ odpornościowy (immunoregulacyjne). Ma to ogromne znaczenie w przypadku choroby COVID-19, której najpoważniejsze objawy spowodowane są przesadną, niewspółmierną reakcją układu odpornościowego na infekcję wirusową. Infekcje SARS-CoV-2 powodują wzrost poziomu prozapalnych cząstek, zwanych cytokinami. W krytycznych przypadkach chorzy mają kłopoty z oddychaniem, co wymaga intensywnej opieki medycznej z zastosowaniem podtrzymującego funkcje oddechowe respiratora. Wyniszczające działanie wirusa wynika właśnie z jego zdolności do rozregulowania i nieadekwatnego wzmocnienia odpowiedzi odpornościowej zakażonej osoby. Jest to szczególnie dotkliwe w późniejszej fazie infekcji, kiedy bardzo silna odpowiedź układu odpornościowego doprowadza do uszkodzenia płuc i innych organów. Zdolność propolisu do regulacji odpowiedzi układu odpornościowego polega na obniżaniu poziomu cząsteczek i związków prozapalnych takich jak cytokiny. Stosowanie kitu pszczelego może obniżyć ryzyko zapalenia płuc, dzięki łagodzącemu wpływowi na reakcję układu odpornościowego i kojącemu wpływowi na stan zapalny zarażonej osoby. Szczególnie aktywnym składnikiem propolisu w aspekcie modulowania odpowiedzi układu odpornościowego jest ester fenetylowy kwasu kawowego (CAPE, ang. caffeic acid phenethyl ester).

Propolis wycisza także stan zapalny i stres oksydacyjny, spowodowany nadmiarem szkodliwych, reaktywnych form tlenu. Ich nadmiar zaburza prawidłowe funkcjonowanie komórek i może prowadzić do ich uszkodzenia. Wykazano także pozytywne działanie propolisu w łagodzeniu objawów przewlekłych chorób autoimmunologicznych takich jak reumatyzm czy toczeń [Beretta i in., 2020].

Hamowanie aktywności białek wirusa SARS-CoV-2

Rok 2020 był okresem intensywnych badań nad strukturą wirusa SARS-CoV-2. Otrzymane wyniki pozwoliły m.in. na zidentyfikowanie jednego z najważniejszych enzymów wirusa, proteazy M^PRO, która bierze udział w podstawowych procesach metabolicznych wirusa i utrzymuje jego cykl życiowy. Dlatego też trwają poszukiwania substancji, które mogłyby zahamować aktywność enzymu M^PRO i stać się skutecznymi lekami [Beretta i in., 2020]. Dzięki modelowaniu komputerowemu wykazano, że niektóre zawarte w propolisie substancje potencjalnie mają zdolność hamowania proteazy wirusa. Są to (wspomniany już) ester fenetylowy kwasu kawowego, dwa związki należące do grupy flawonoidów – galangina i chryzyna oraz kwas kawowy (często występujący w tkankach roślinnych, organiczny związek z grupy kwasów fenolowych) [Hashem i in., 2020].

Wiadomo także, że wirus SARS-CoV-2 wiąże się z receptorem ACE2 (ang. angiotensyn-converting enzyme 2, enzym konwertujący angiotensynę typu drugiego) obecnym na powierzchni ludzkich komórek, używając go podczas infekcji jak klucza do otwarcia drzwi. Związki mające zdolność hamowania aktywności enzymu ACE2, a więc powstrzymania wnikania wirusa do komórek, mogą być także skuteczne w terapii COVID-19. Z analiz wykonanych z zastosowaniem modelowania komputerowego wynika, że również w przypadku SARS-CoV-2 składniki propolisu wykazują zdolność przeciwdziałania wnikaniu wirusa. Największą zdolność do wiązania się z enzymem ACE2 i hamowania jego niepożądanej aktywności mają związki należące do grupy flawonoidów, takie jak: rutyna oraz mirycetyna, ester fenetylowy kwasu kawowego, hesperydyna i pinocembryna [Guler i in., 2020]. Badania prowadzą także do wniosku, że propolis działa hamująco na inne białka na powierzchni komórki, z którymi łączy się wirus. Takie działanie ma np. kemferol, którego lecznicze właściwości opisano również w terapii nowotworów prostaty [Berretta i in. 2020].

Istnieje wiele przesłanek wskazujących na to, że składniki propolisu mają właściwości przeciwdziałające infekcji i replikacji wirusa SARS-CoV-2, dzięki którym propolis może być bardzo pomocny w minimalizowaniu symptomów choroby i ograniczaniu szkodliwych skutków COVID-19.

Dlaczego nie używamy propolisu jako leku?

Istotnym ograniczeniem w stosowaniu propolisu jest fakt, że jego skład i aktywność biologiczna zależą m.in. od warunków środowiskowych i sposobu ekstrakcji. To zróżnicowanie sprawia, że bardzo trudno jest standaryzować roztwór propolisu i – co za tym idzie – przeprowadzić powtarzalne badania, pozwalające np. ustalić odpowiednią dawkę w leczeniu poszczególnych chorób. Badania służące poszerzeniu wiedzy na temat właściwości propolisu przeprowadzane są ponadto dla różnych stężeń i formulacji. Propolis jest stosowany zarówno jako żywność, suplement diety, dodatek do produktów kosmetycznych lub higienicznych. Dlatego też, mimo opublikowanych wyników badań, Komisja Europejska nie zgadza się na włączenie produktu do kategorii leków, argumentując, że w badanych rodzajach produktów aktywność biologiczna flawonoidów może się różnić w sposób istotny ilościowo i jakościowo.

Kolejnym powodem jest fakt, że wymagane prawem badania kliniczne substancji, które mają być uznane za leki są bardzo kosztowne. Substancja pochodzenia naturalnego taka jak propolis nie może zostać objęta ochroną patentową. Dla firmy farmaceutycznej, która chciałaby pokryć koszty niezbędnych badań klinicznych, brak możliwości opatentowania produktu oznacza brak zysku. Podejmuje się próby wyizolowania z propolisu poszczególnych, aktywnych substancji, które można byłoby łatwiej objąć ochroną patentową. Wydaje się jednak, że wyjątkowe, prozdrowotne właściwości propolisu wynikają z synergii poszczególnych składowych. Efekt ich wspólnego działania jest większy niż wynikający z właściwości poszczególnych substancji stosowanych osobno.

Ta sytuacja może jednak ulec zmianie, ponieważ trwają intensywne prace nad sposobem standaryzacji roztworów propolisu. Najprawdopodobniej uda się opracować odpowiednią technologię, która pozwoli na powtarzalne otrzymywanie roztworów propolisu, tak jak się to dzieje np. w przypadku standaryzacji wyciągów ziołowych.

To, czy propolis może zwalczać infekcje spowodowane wirusem SARS-CoV-2, wymaga kolejnych pogłębionych badań. Jednak jego powszechna dostępność, niska cena, szerokie spektrum działania i brak efektów ubocznych to szansa na efektywne zastosowanie profilaktyczne i skuteczną walkę z negatywnymi skutkami infekcji wirusowych, zwłaszcza w przypadku społeczności ubogich czy krajów rozwijających się [Berretta i in., 2020].

MARTA MIGOCKA-PATRZAŁEK

dr biochemii, Zakład Biologii Rozwoju Zwierząt, Wydział Nauk Biologicznych Uniwersytetu Wrocławskiego; zajmuje się modelowaniem zwierzęcych modeli chorób genetycznych człowieka marta.migocka-patrzalek@uwr.edu.pl

Opublikowano 11 maja, 202011 maja, 2020 przez Janek — Dodaj komentarz

Miód z robinii to siła natury

Pozyskiwany w Polsce miód akacjowy wytwarzany jest przez pszczoły z nektaru kwiatów robinii akacjowej. To wysokie drzewo, pospolicie rosnące w całym kraju i jedna z najważniejszych roślin miododajnych. Pochodzi z Ameryki Północnej.

Miód z robinii jest bardzo jasny, w formie patoki prawie przezroczysty. Przy niewielkiej domieszce nektaru z innych roślin (najczęściej kwitnących w tym samym czasie chabrów bławatków) jego kolor będzie lekko bursztynowy lub słomkowy.

Krystalizuje najwolniej z naszych miodów, po kilku miesiącach od miodobrania. Ta właściwość miodu jest bardzo lubiana przez klientow w Polsce, ponieważ ich przyzwyczajenia wskazują , iż chetniej kupują miody płynne, a nie skrystalizowane. Ma lekko mdły, delikatny smak i zapach kwiatów akacji. W jego składzie cukrowym przeważa fruktoza. Może zawierać do 10% sacharozy. Stosuje się go przy schorzeniach przewodu pokarmowego.

Jako jedyny miód może być spożywany przez osoby chore na cukrzycę, właśnie ze względu na dużą przewagę fruktozy, oczywiście pod nadzorem diabetologa.

Opublikowano 19 stycznia, 20208 maja, 2020 przez Janek — Dodaj komentarz

Miód i jego odmiany cz.2

Miód rzepakowy

Miód rzepakowy pozyskuje się z roślin uprawnych: rzepaku ozimego, jarego oraz z rzepiku. Rzepak to jednoroczna roślina oleista o dużym znaczeniu gospodarczym. W Polsce uprawia się 2 miliony hektarów rzepaku i ta tendencja rośnie.

Zakwita w kwietniu lub maju i kwitnie długo, nawet ponad 4 tygodnie. To jedna z naszych najważniejszych roślin pożytkowych i dla wielu pasiek pierwszy pożytek towarowy.

Miód rzepakowy jest bardzo jasny, prawie bezbarwny, o słodkim, mdłym i lekko gorzkim smaku. Bardzo szybko krystalizuje, już po kilku dniach od odebrania, tworząc drobnokrystaliczny „smalcowaty” krupiec w kolorze białym lub kremowym.

Należy odbierać go natychmiast po zasklepieniu, gdyż może skrystalizować w plastrach, co zdarza się zwłaszcza wtedy, gdy w czasie kwitnienia rzepaku popsuje się pogoda. W miodzie rzepakowym przeważa glukoza. Należy go stosować w problemach z wątrobą, trzustką i woreczkiem żółciowym, a także przy przeziębieniach.

autor: Trzybiński Sławomir Biblioteczka pszczelarza z pasją Wszystko o miodzie i jego pozyskiwaniu